Son Güncelleme: 20 Aralık 2016 11:42 Die Wand (Duvar) bu eser Marlin Housefer (1920-1970) Avusturyalı kadın yazar tarafından kaleme alınmıştır. Yazar çocukluk döneminde bir rahibe okulunda eğitime başlamıştır. Daha sonra Viyana Üniversitesinde Felsefe Bölümüne kaydınıı yaptırmasına karşın bazı sebeplerden ötürü eğitimini yarıda bırakmak zorunda kalmıştır. Bu roman 1963 yılında yazılmıştır. 2011 yılında Die Wand (Duvar) Julian Pölssler tarafından filme uyarlanmıştır. Film bir dağ evinde adının bilmediğimiz BEN anlatıcısıyla başlar. Evin bulunduğu ve geniş bölgeyi gözle görülemeyen bir saydam camsı duvarla çevrilmiş bir şekilde kendisini bulur. Dış dünyayayla ilişkisi kesilmiş bir mekan metaforu felsefede ‘ÜTÜPYOLAR’ edebiyatta ise ‘ROBINSONAT’ türü olarak tanımlanır. Yazarımız burada bu gelenekle eserini kaleme almıştır. Bu tür yazım türünde temel amaç insanın tüm varlıklarla ilişkisini sorgulamaktır. Bu insanın kendisine karşı ve evrene karşı ortak bir duruş ortaya koymaktadır. Bu romandan uyarlanması sebebi ile filmimiz bir karakter ve bir olay üzerine kurgulanmıştır. Roman senaryo haline getirilirken edebi üslup devam ettirilmiş seyirciye sanki bir kitap okunmaktadır. İşlediği konular açısından yaklaşımlar felsefiktir. Bu tür okumaya daha elverişli bulmaktayız. Bu filmi incelerken her şeyden önce insanı merkez alması bizim için kafidir diye film hakkında kısa bilgi vererek konuşmasına başlayan Kazım Sekili daha sonra film hakkında şunları söyledi.
Var olan her şey birlik yasasın göre hareket etmektedir. Bu sebepledir ki her şey Allah’ı zikretmektedir. ‘Ben’ birlik prensibine göre parçalanmayı dağıtmadan tutarsa varlığını devam ettirir. Zaten ‘Ben’in parçalanması şizofren durumuna düşmek demektir. Kahramanımız tanımlayamadığımız engel karşında kendisinden şüphe etmiş ve kendisinin şuur halinde olduğu kanaatine vararak kontrolünü kaçırmamıştır. Kahramanımızın filmin başında korkularından sürekli bahsetmesi idrakinin dağınıklığıydı. Her ne kadar alışılmışın dışında yaşanan olaylar olmasına karşın şuuru yerinde oluşu ‘Ben’ parçalanmasını durdurmuştur. İmam-ı Gazali bu durumu şöyle ifade eder: ‘İnsan dış gözüyle bakar ve fakat iç gözüyle görür’ Mutasavvıflar, insanın Allah’a giden yolu ‘yerde’ ve ‘gökte’ aramak yerine ‘Bir ben vardır, bende benden içeru’ diyerek sujenin sürekli arayış içinde olması gerektiğini vurgulamışlardır. Kahramanımızın duvarın dışındaki insanların ve kendisiyle gelen yaşlıların bir anda yok olması ya da hareketsiz halinde durmaları bir heykel gibi duruşları maddileşmiş anlayışın göstergesidir. Suje’nin maddeleşmesi anlamına gelmektedir. Kahramanımız ise onlarla iletişim kuramayışı ‘cemiyet’ fikrinin insanın hakikat arayışında engel çıkartacağı anlamındadır. Cemiyet binlerce yıllık tecrübenin, alışkanlıkların, düşünme tarzının içinde büyüyüp doğduğu toplumun değerlerini taşıması ferdi sosyal değerleri normlarıyla ksıtlamaya götürecektir. Nitekim Peygamber Efendimiz kendi toplumunu düzeltmek için ya da değiştirmek için görevlendirilmiştir. Kitabımız Kuran-ı Kerim de şöyle ifade ediliyor: ‘Hakikate gelin dendiği zaman, atalarımızdan gördüğümüz insanlar ve fiiller bizim için kafidir’ (Maide 104) Duvarın dışında makinelerin varlığı şunu ifade eder. Hükmetme mücadelesinde geliştirilen teknikler insanların gerçek arayışına engel teşkil etmektedir. Bilimsel bilgilerin çevremizde ki ‘objeler’ üzerinden geliştirilmiş olması ve insanların bunu bir kurtarıcı gibi algılanmasına sebep olmuştur. Bu durum insanın eşyanın rengi ile boyanması demektir. Çağımızın teknolojik gelişmesinin en belirgin özelliği hız ve güçtür. Bu sebeple filmimizde araba duvara çarparak parçalanmıştır.